گیره های موی ساخته شده از DNA مصنوعی، راه جدیدی برای مبارزه با سرطان - وبلاگ نت ترکیه

به گزارش وبلاگ نت ترکیه، محققان ژاپنی به یک درمان تازه امیدوارنماینده سرطان دست یافته اند. این تیم توالی های DNA مصنوعی به شکل سنجاق های مو را ساخته که روی مولکول هایی که در سرطان بیش از حد بیان می شوند، می چسبد و پاسخ ایمنی قوی ایجاد می نمایند.

دارو های مبتنی بر اسید های نوکلئیک - NA در DNA و RNA - به عنوان یک تکنیک نو برای درمان طیف وسیعی از بیماری ها در حال پیدایش و رواج هستند. معروف تر از همه، واکسن های مبتنی بر mRNA برای COVID-19 این زمینه تحقیقاتی را تسریع نموده و شرکت های سازنده آن ها اکنون در پی واکسن هایی علیه سایر ویروس ها مانند تبخال و حتی بیماری هایی مانند سرطان هستند.

اما در کانون دوم تحقیقات بایستی محققان دانشگاه توکیو را قرار دهیم. دارو های مبتنی بر اسید نوکلئیک در تشخیص سلول های سالم و سرطانی مشکل دارند که می تواند منجر به بعضی واکنش های ایمنی خطرناک گردد. بنابراین این گروه تحقیقاتی، مولکول های DNA مصنوعی را توسعه دادند که به طور ویژه برای هدف قرار دادن سلول های سرطانی طراحی شده اند.

نکته کلیدی شکل این مولکول ها است. در تحقیق نو، آن ها به پشت خم می شوند تا شبیه سنجاق های مو شوند و نامی گیره های موی از بین برنده سرطان یا انکولیتیک (oHPs) روی آنها گذاشته شده است.

این تیم به صورت شیمیایی این مولکول های DNA را به صورت جفتی سنتز کردند که برای واکنش با یک توالی میکرو RNA به نام miR-21 ساخته شده بودند که در بعضی از انواع سلول های سرطانی بیش از حد بیان می گردد.

هنگامی که oHP ها با miR-21 روبرو می شوند، به آن ها متصل می شوند و سپس خود را باز می نمایند تا یک رشته DNA بسیار طولانی تر تشکیل دهند. سپس سیستم ایمنی از حضور آن ها مطلع می گرددو پاسخی را ایجاد می نماید که می تواند سلول های سرطانی را پاک کند.

این تیم این روش را در کشت ظروف آزمایشگاهی سلول های سرطانی دهانه رحم و سینه انسان و بعلاوه ملانوم در موش های زنده آزمایش کردند. در همه موارد، oHP ها نه تنها در کشتن تومور ها مؤثر بودند، بلکه از رشد بافت سرطانی بیشتر جلوگیری کردند.

تشکیل رشته های DNA طولانی به علت تعامل بین oHP های DNA کوتاه و miR-21 بیان شده بیش از حد، که به وسیله این گروه تحقیقاتی یافت شد، اولین نمونه از استفاده از آن به عنوان یک پاسخ تقویت ایمنی انتخابی است که می تواند باعث پسرفت تومور رسود و شیوه نوی از درمان را پیشنهاد کند.

این روش امیدوارنماینده است، اما البته هنوز در روز های ابتدایی است، و قبل از اینکه بتواند به یک درمان در دسترس برای بیماران انسانی تبدیل گردد، باید کار های بیشتری انجام گردد. این کارها شامل آنالیز اثربخشی و سمیت احتمالی آنها با جزئیات بیشتر است.

این تحقیق در مجله American Chemical Society منتشر شده

منبع: دانشگاه توکیو